در بستر اعتبار سنجی برآمده از مکتب متأخران، با دیدگاه هایی روبرو می‌شویم که با واقعیت های حاکم بر تاریخ اعتبارسنجی احادیث شیعه فاصله بسیاری دارند. به عنوان نمونه می توان به یکی از دیدگاههای موجود در بحث توثیقات عام، اشاره کرد. بن مایه این دیدگاه از این قرار است: هرگاه با حدیث منفرد فقهی الزامی روبرو شویم که راوی یا روایان ناشناخته یا ضعیف از نگاه دانشمندان رجالی، در سند آن واقع شده باشد، اما یکی از اصحاب و بزرگان؛ مانند مرحوم کلینی یا شیخ صدوق به محتوای آن حدیث فتوا داده باشند، تمام راویان چنین سندی، در نگاه شخص فتوا دهنده، ثقه و قابل اعتمادند. چنین پدیده‌ای، یکی از راه‌های شناخت راویان مورد اعتماد در میدان رفتار و سیره عملی اصحاب متقدم است. پژوهش حاضر، نشان خواهد داد که این برداشت، بر واقعیت‌های تاریخی استوار نیست. نویسنده: سید علی‌رضا حسینی شیرازی ناشر: رودآبی سال چاپ: 1401 تعداد صفحات: 135 قطع: رقعی